Schapen hadden we hier genoeg. Als je al die kudden ze uit Nunspeet bij elkaar zou zetten en op zou tellen, dan zou het een leuk feestje kunnen worden. Ter Meulen kond er geen genoeg van krijgen om ze te schilderen. Weet je wat ik ook hoorde? Dat de eigenaar van hotel Bossenbroek in de tuin een schuur had staan en die verhuurde hij zomers aan kunstenaars, als atelier. Daar waren ze best wel blij mee, want ze kwamen ieder jaar weer terug en namen vakbroeders uit het westen mee. Het schijnt dat ze dat een kunstenaarskolonie noemen. Die kunstenaars hoorden helemaal bij de dorpsgemeenschap. En omdat ze het niet breed hadden, betaalden ze regelmatig met een schilderij. Zo zal mijn vader dan aan het werk gekomen zijn.